23.04.2016 r. w Akwizgranie wręczono nagrody europejskiej Polonii POLONICUS. W kategorii kultury kapituła nagrody wyróżniła Czesława Mozila, popularnego piosenkarza i kompozytora młodego pokolenia duńskiej Polonii. Artysta mieszka na stałe w Warszawie i w swoich utworach przedstawia Polskę widzianą z perspektywy podwójnego emigranta, żyjącego między Danią a Polską, kochającego absurdy obu krajów i patrzącego na nie z humorem.

W kwietniu 2016 roku duńska skrzypaczka Christine Pryn została uhonorowana polskim orderem Gloria Atris za zasługi w propagowaniu muzyki polskiej w Danii.

Polskę i Danię dzieli tylko Bałtyk. Pomimo bliskości kraje te jednak rozwijały się inaczej, zarówno jeżeli chodzi o historię, jak i kulturę. Dzisiaj – pomimo geograficznego sąsiedztwa, kraje te pozostały dla siebie obce i nieznane. Muzykę polską nie często grywa się w Danii, nawet znani polscy soliści rzadko się tu pokazują, posłuszni, jak wędrowne ptaki, drogom, które nie prowadzą ich na Północ. Także w Polsce nieczęsto grywa się muzykę duńską. Trzeba dopiero jakiejś poważnej rocznicy i jakiejś odważnej instytucji, aby stało się inaczej.

Benny Allan Andersen (1929 – 2018) – duński poeta, kompozytor i pianista.
Jego wiersze są najczęściej czytanymi i śpiewanymi z nowoczesnej duńskiej poezji. Używał języka duńskiego w sposób subtelny. Bawił się ze słowami, używał gry słów, humoru, krytykował podwójne standardy Duńczyków.
Benny Andersen znany był z długoletniej współpracy z piosenkarzem Povlem Dissingiem, z którym stworzył bardzo popularne w Danii „Ballady Svantego” (Svantes viser).

„Trudno sobie dziś wyobrazić, co to wtedy znaczyło być Polakiem” – w rozbrzmiewającym w słuchawce głosie starszego człowieka słychać jeszcze tamtą, dawną grozę. „Żyć tutaj nie mając w sobie ani kropli duńskiej krwi. A gdy się jeszcze powiedziało, że się jest katolikiem, to od razu pytali, czy to jest to samo co Żyd”. Ostatnie słowo wymawia Bernhard po polsku. Groza jest prawie namacalna.